Onmogelijk zo op het eerste gezicht. De tegenstelling is te groot. Duin en rots, vlak en berg, zee en waterval, meeuw en gier. En toch, zittend op het terras van Van der Werff op Schiermonnikoog, komt deze associatie naar boven. Niet in de laatste plaats door al het oude hout van het cafégedeelte, waar de slijtage van de drempels en de looprichtingen op de houten vloer duidelijk zichtbaar zijn, maar ook door het opdienen van de soep uit een grote schaal met een oude zilveren soeplepel.
Deze ervaring van soep uit een grote schaal en hout met gebruikerssporen had ik ook in een berghut op de Gran Paradiso, de meer dan 4000 meter hoge berg in de Italiaanse Alpen. Minestrone zoals die hoort te zijn, goed gevuld, met de soeplepel bijna rechtop. Soppen met brood om zo de energie, vocht en zout weer op peil te brengen na een lange klim van vijf uur.
Lopend door het oude en rustieke Schier met huizen van vier eeuwen oud passeer je een Italiaans ijstentje. En waarachtig, ik word in het Italiaans geholpen.
